Karmakarışık -4

Karmakarışık -4

Gönderen Adsız

Konserde beni seven hayranlarım bana iyi gaz vermişlerdi. Orgun gizemlerini çözmeye çalışıyordum, ama hiçbir şey gitarın yerini tutamazdı.  Bazen igloom’da gitarımı elime alıp öylesine denemeler yapıyordum. Bir zamanlar Cadence için bestelediğim şarkıyı çalıyordum…

G Billy git gide düzeldiğimi ve benimle gurur duyduğunu söyledi. Ayrıca peruksuz halime gerçekten çok kızdığını, bunu menajerle tartışacağını da…

Ama önemli değildi. Çünkü günler geçtikçe bir şeyin daha da farkına varıyordum. Bu benim yalnızca sahnedeki halimdi. Gerçekte de illa bunları giymem gerekmeyecekti ki.

Ama org çalmamın gerekli olması beni biraz üzüyordu.

Ben gitarla bütünleşmiştim. Franky denilince akla gelen ilk şey benim o klasik gitarım olurdu. Ama olsun. Hayranlarımın beni her türlü sevdiğini öğrenmiştim ya…

Music Jam’de defalarca konser verdik. Ama benim hayran kitlem hiç azalmıyordu. Bu da beni çok mutlu ediyordu.

Bir gün evde Club Penguin’in Sorunlarıyla ilgili bir kitap okurken G Billy aniden çıkageldi. “Biraz tarz değişikliği iyi gider, ha?” Gülümsedim. Eminim canı sıkılmıştı.

G Billy ile Gift Shop’a girer girmez G Billy Sunstriker’ı (sarı dik saç) bana uzattı. “Sana uygun bundan iyi peruk yok.”

Kızdım. “Ama bir limona benzedim!”

Kahkaha attı. “Ne önemi var? Hem sen bence gayet karizmatik oldun kanka!”

Gift Shop’ta güzel itemler vardı. İçeride, biz ünlüler için V.İ.P kısmı bulunuyordu. Biz oradan çok hoş itemler alabiliyorduk. Hepsi özel tasarım…

Gerçekten çok hoş bir şekilde giyindikten sonra G Billy ile dışarı çıktık.

Ve aynı anda onu gördüm.

O da aynı anda Dance Club’dan çıkmıştı.

Cadence… Şaşkınlıkla bana bakıyordu. Eminim G Billy’yi ve dolayısıyla beni de tanımıştır.

G Billy kolumdan çekmeye çalıştı ama ben sanki yerime çivilenmiştim.

 Penguenler Cadence’i gördükleri için imza istiyorlardı. “Franky!” dedi birden. Tüm penguenler bana baktı.

“Hey Cadence, o Franky değil.”

“Franky kel… ee yani peruksuz!

“Ayrıca onun hiç böyle giyindiğini görmemiştim.”

G Billy kolumdan tutup çekmeye başladı. Tüm bakışların üstümüzde olduğunu hissettim.  Snow Forts, Plaza derken iglooma ulaştım.

İçeri girdim. Ve yine başımı ellerimin arasına aldım. “Ne yani? Onu hala seviyor muyum? Ama o bana ihanet etti! Masum bakışlarının ardında bir hain gizli! Ama öyle güzel ki…”

Birden arkamda G Billy’nin sesini duydum. “Kendi kendine konuşuyorsun. Ve bu bence çok büyük bir sorun.”

Ona döndüm. “Sen nasıl girdin?”

Gülümsedi. “Ah dostum. Kapıyı açık bırakmışsın. Son zamanlarda hafızan çok zayıflamış.”

Derin bir iç çektim. “Benim yaşadıklarımı kim yaşasa aynısı olurdu.”

***

Music Jam bitmişti. Bizim yapacak işimiz kalmamıştı artık. Çok seyrek olarak konser verirdik. Ve önümüzdeki 1 ay boyunca hiçbir programımız yoktu.

Billy gitar öğrenmek istedi. Bana da karşılığında bateri öğreteceğini söyledi. Kendime güzel bir elektrogitar aldım. Ortalığı yakıp yıkacaktım!

Ancak bu günün en az 5 saatinde boş oturacağımı da gösteriyordu. Ve ben de kılık değiştirip Club Penguin’de dolaşmaya karar verdim.

Her gün dolaşıyordum. Benim Franky olduğumu bilmeyen arkadaşlar edindim. Ve bir şey daha yapıyordum…

Dance Club’da Cadence’den kılık değiştirerek DJ’lik dersi almaya başladım. Bir şey anlatırken derse yoğunlaşamıyordum. Kendime itiraf etmeliydim. Onu hala çok seviyordum.

Peki, ben ne yapacaktım? Buna engel olamıyordum. G Billy ile konuşmaya karar verdim. Ama onun tek söylediği “Zamanla geçer” oldu. Birden onun bu sığ görüntüsünün ardında çok büyük bir bilinmezliğin yattığını hissettim. Ona, bana anlatmak istediği birşeylerin olup olmadığını sordum. Cevap vermedi.

Band çalışmaları haftada bir oluyordu. Ama biz G Billy ile tempomuzu bozmadan her gün yaklaşık 3-4 saat boyunca çalışıyorduk. Ben elektrogitara çalışıyordum, o ise bateriye.

Bir gün tam dışarı çıkıyordum ki Stompin Bob’u gördüm.  O da bana bakıyordu.

Alaycı bir sesle “Vaay, karizma? İlk defa senden daha aşağıda olan birine bakıyorsun.”

Tuhaf bir bakış attı. Bu bakışı tanıyordum.  Hayranlardan biri gitarının telini kopardığında ve sonra onu yüksek bir meblağa başkasına sattığını öğrendiğimizde de bu bakışı görmüştüm. Kızgın. Ama aynı zamanda endişeli. Ve 5 saniye sonra yüz ifadesi utanmış bir hal aldı.

Bir şey söylemeden gitmeye çalıştı ki onu G Billy’e yaptığım gibi kolundan tutup iglooya yapıştırdım.

Yalnızca “Saç yakışmış” dedi.

“Neyi sorduğumu biliyorsun.”

“Off, lütfen rahat bırakır mısın?”

“Cadence’yi sevdiğimi biliyordun değil mi?”

Cevap vermedi. Ama gözlerindeki bakış bildiğini söylüyordu.

“Biliyordun… Ve eğer ben onu sevmeseydim o senin umrunda bile olmazdı.”

Hiddetlendi. “Hayır! Bu doğru değil! Hiç merak etme! Cadence aramız zaten çok kötü. Hep senin yüzünden! Keşke senle tanışmasaydı! Ve hatta keşke hiç varolmasaydın!”

Geri çekildim ama kolunu bırakmadım. “Pişman mısın?”

Alaycı bir gülümsemeyle baktı. Kontrolü geri aldığını sanıyordu sanırım. “Elbette hayır!”

Öyle mi Stompin Bob. Öyleyse savaş başlasın!

~Sphenis. (Son bölüm değildir.)